“Бала курыкты бит этегездән! Нишлисез сез?..”

Эштән йөгереп кайттым, балалар бакчасыннан кызымны алдым да, өйгә таба атлыйбыз. Әнисе белән кибет ишеге яныннан тыныч кына үтеп китә ала димени бала?! “Әни, әйдә миңа бер “тәмлүшкә” (без шулай дип сөйләшәбез) ал инде”, – дип, ипләп кенә кибеткә таба борды ул мине. 

Ишек бусагасын атлап кердек кенә, пакетына яшелчәләр җыючы хатын-кыз янында телен чыгарып эте утыра. Мин, эт күрсә, кызымның куркып калуын яхшы беләм. Аңа: “Бу эт тими, курыкма, ул хуҗасы белән, ул бәйдә бит”, – диюнең мәгънәсе юк, ул мондый вакытта куркып елап җибәрә. Бу очракта да шулай булды. Әмма мин: “Нигә кибеткә эт белән кердегез?”, – дип әйтергә дә, хуҗага хәтта усал караш ташларга да, кызыма борылып аны тынычландырырга да өлгерми калдым, “иң яхшы саклану чарасы – ул һөҗүм”, – дигән кагыйдәне истә тотып булса кирәк, этнең хуҗасы (тавыш күтәреп!), олы кеше белән сөйләшкән сыман, 5 яшьлек кызыма: “Кызый, ник елыйсың, сиңа тияме әллә ул?” – ди. 

Мин бу очракта һәр әни кеше баласын яклап җавап бирә торган сүзләрне әйтәм: “Бала курыкты бит этегездән!” Хуҗабикә усал карашын (кызымнан алып!) миңа юнәлтә: “Эшләгез балагыз белән” (сөйләшү рус телендә бара!) Мин: “Эшләрбез, анысы өчен борчылмагыз!” – дип җавап кайтарам. Бу вакытта минем башыма яшен тизлегендә: “Нигә кибеткә эт белән керәләр?” – дигән уй килә. Кибетчегә мөрәҗәгать итәм: “Әйтегез әле, кибеткә эт белән керергә ярыймыни?” Соравымны өч тапкыр кабатлыйм. Өчесендә дә этнең хуҗабикәсе: “Ярый, ярый, ярый”, – дип тәкрарлап, миңа тавыш күтәрә. Сатучы хатын башын күтәрми дә, калькуляторда хисаплаган кыяфәт чыгара. “Бутамагыз мине зинһар, саннар белән эшлим”, – дигән була.

Сүз дә юк, ул конфликттан качарга тели. Җитмәсә, балага караган сыман елмаеп эткә карый да, бу эт зур түгел бит инде, ди. Ярый, бигрәк тә Рамазан аенда сүз куертмыйлар, монда нәрсәдер әйтү урынсыз, дип нәтиҗә ясап, мин кызым янына урамга чыгам. Хуҗабикәнең “койрыклы дус”тын ияртеп кибеттән чыкканын көтәбез. Кызык! Нигә мин бала белән кибет төбендә этнең аннан чыкканын көтәргә тиеш?! Биш-алты минуттан соң кибет буш кала. Без кереп, кирәкле әйберебезне алабыз да, чыгып китәбез. Сатучыдан: “Сеңлем, каты курыктыңмы әллә?” – кебек бер кәлимә сүз дә юк! Ә әйтелергә тиеш иде, минемчә.

Ярый, хәерле булсын, без өйгә таба атлыйбыз. Кызым елмая, нидер сөйли, әле минем күңелне күтәрергә дә кәефе бар. Мин миңа да кызык булган сыман кыяфәт чыгарам, ясалма рәвештә көлеп җибәрәм, ә тамакта төер, күңелдә әллә нинди аңлатып булмый торган халәт... Һәм башта һаман бер генә сорау: кибеткә кем керергә лаеклырак: этме, баламы? 

http://shahrikazan.ru/news/sotsial-tormyish/et-kadere-zur

https://pixabay.com/ru