Тун кирәк миңа!

Бу вакытта кем булыр, нинди ашыгыч хәбәр китерерләр дип, шикләнеп кенә трубканы алды. Сүз әйтергә дә өлгермәде, теге баштан дәгъва белдерә башладылар:

- Ник телефонны шул гомер алмыйсың? Мәрткә киттеңме әллә? Кайчаннан бирле шалтыратам бит!

Бу Рәбига апа, әлбәттә! Аның  карлыккан тавышын башкаларныкы белән бутап буламы соң?!

- Тыңлыйм, Рәбига апа, – диде Сәрия, телефон трубкасын алуына үкенеп туя алмыйча.

- Кара әле, син теге вакытта вичырга бик матур тун киеп килгән идең.

- Кайчан? Нинди вичыр?

- Кыш көне, Яңа ел алдыннан җыелган идек бит. Шунда туныңа кызыгып калган идем. Миңа да шундый тун кирәк.

- И Рәбига апа... Җәй уртасында тун табып булырмы икән... – дип сүз башлаган иде Сәрия, аны ишетүче булмады.

- Каян алган идең син ул тунны? – дип Рәбига үзенекен тукылдады.

- «Тегеран»нан.

- Кайдан? Алло, алло! Ишетмим! Кайдан алдым дисең?

- «Тегеран»нан дим.

- Тегермәннән? Әстәгъфирулла, анда тун саталармыни хәзер?

- Юк инде, «Тегеран» исемле кибеттән дим.

- Туннар беткән дисеңме?

- Юк, кибеттән, Тегеран кибетеннән алдым дим. Магазиннан!

- Әәә, аңлашылды, магазин. Ә ул магазин кайда соң?

- Шашинда.

- Шашынмыйм мин. Нишләп шашыныйм? Җитмеш яшемә җитеп, әллә миңа тун кияргә ярамыймы?!

- Ал да ки, бер сүзем юк, Рәбига апа. Шашин урамында саталар дим.

-Әәә, урамда дисеңме? Миңа урамда саткан очсыз әйбер кирәкми. Миңа кибет туны кирәк. Тун сата торган  кибет кайда?

- Банк янында.

- Якында гына дисеңме?

- Банк янында, банк ...

- Банкы кайда тагы? Нинди банкы ул?

- Девон-кредит... – Сәрия сүзен әйтергә дә өлгерми калды, Рәбига апа усал тавыш белән оршына да башлады:

- Кредитка алмыйм, башыма тай типмәгән. Диваналар гына кредит ала. Акчам җитәрлек минем. Тун кайда дим бит. Миңа тун кирәк.

 Сәриянең түземлеге төкәнде:

- Кайда булсын? Кибеттә инде!

- Кайсы кибеттә дим бит. Нишләп тыңламыйсың син мине? – дип ярсыды Рәбига.

- Тегеран дим бит, те-ге-ран!

-Телеграмм? Кирәкми телеграмм. Ишетәм мин, саңгырау түгел лә! Телефоннан гына әйт.

- Ничек аңлатыйм инде, и Ходаем? – диде Сәрия башын тотып. – Рәбига апа, әллә соң базардан гына карыйсыңмы, ә?

- Арзанракны кара дисеңме?! Нигә миңа арзан? Әллә мин синнән кимме? Акчам бар дим бит. Миңа яхшы, затлы тун кирәк!

- Уф! Рәбига апа! Сиңа аңлата-аңлата хәлдән тайдым инде. Син шәһәргә килгәч, бергәләп карарбыз, яме. Үзем алып барырмын.

- Кая алып барасың?

- Тун алырга дим.

- Ни сөйлисең син? Җәй көне нәмәрсәмә миңа тун? Кыш көне алырмын әле. Карт дигәч тә, мине башсызга санама, - диде Рәбига апа һәм ачу белән телефонны куйды.

- Ни булды инде бу? Кайсыбыз саташты соң? – дип аптырады Сәрия. Урыныннан торды да, кухняга “нербыларын”  тынычландыра торган үлән чәе әзерләргә китте.

Автор: Зилә Мөдәррисова

Фото:http://vk.com/pixabay