“Әтәч” русча ничек була?

Әтиемнең бертуган сеңелесенең кызы бәләкәй чакта бик шук булган. Урамдагы эт-песиләргә, кош-кортларга тынгы бирмәгән. Балалар бакчасына йөри башлагач, укуга һәвәслеге арткан. "Әлифба" китабын күтәреп, әнисе артыннан калмыйча: "Өйрәт инде", "Әйдә бергә укыйк", дип аптырата икән.

Бервакыт әнисе белән Әлфия, гадәттәгечә "Әлифба" укый. Калганнар бирелеп телевизор карый. Әлфия йорт хайваннарының башта татарчасын, аннан русчасын әйтә икән.

- Үрдәк - утка, маэмай - собака, песи - кошка...

Рәсемдәге әтәчкә җиткәч, кыз беравык тынып кала. Әнисе: "Кызым, әллә белмисең?" дигәч, бер дә аптырап тормыйча:

- Әтәч, әтәч... Белдем! Әтәч - атачка, - дип әйтеп куя. Барысы да дәррәү көлеп җибәрә.

Күрәсең, кечкенә Әлфия барысы да "ка" белән тәмамлангач, "әтәч" сүзенең русчасы да "атачка" була дип уйлагандыр.