Түбән Чыршылыдан Әхәт Гәрәев турында кызлары яза: әтинең тормыш юлы – гадел хезмәт, ныклы гаилә, намуслы исем белән сугарылган

Аның тормыш юлы – гадел хезмәт, ныклы гаилә, намуслы исем белән сугарылган чын үрнәк.

Ул – чын һөнәр остасы, куллары “алтын”.  18 яшеннән ук руль артында булган әтибез бөтен гомерен транспорт белән бәйле эшләргә багышлаган. Трактордан алып,  йөк машинасына кадәр барлык техниканы йөртә белү – аның осталыгы. Колхозда авыл хуҗалыгы механизаторы буларак эшләгән чорларда алдынгылар сафында булуы – аның фидакарь хезмәтенең нәтиҗәсе.  

“Егет кешегә җитмеш төрле хезмәт тә аз”, – ди ул. Һәрвакыт яңа нәрсәләр өйрәнүгә әзер. Электр эшен дә, балта осталыгын да белә. Җитез куллары белән нинди генә корылманы ясап куймый.

Иртәнге кояш ишегалдына төшә башлавы була, ишек төбендә инде безне таныш, якын, ачык йөзе белән әтиебез каршы ала. Безнең гаиләдә генә түгел, авылда хөрмәт казанган, йөзе белән якты нур сипкән, куллары белән җиргә терәк булган бу кеше бүген – 80 яшьтә. Ә без, кызлары –  Розалия һәм Гүзәлия, бу көнне йөрәгебездә тантана итеп каршы алабыз: әтиебез исән-сау, көчле рухлы, шат күңелле, һәрвакыттагыча, йөгереп йөри.

Әтиебезнең тормышы –  авырлыкларга карамастан намуслы эшләүнең тере мисалы. Җир эшкәртүче буларак ул:
- ул иртә эшкә өйрәнгән, кулына тимер тоткан,
- җир сулышын аңлап, комбайн  тавышы аша табигать белән дуслашкан,
- һәр чорны яңа өмет белән каршы алган,
- беркайчан да зарланмаган –  бары эшләгән, өйрәткән, саклаган,
- яшьләргә һөнәрнең изгелеген өйрәткән.

"Кеше кулы җиткән һәр эшне хөрмәт итәргә кирәк", – ди ул үзенең тормыш тәҗрибәсеннән.

 Әтинең иң зур бәхете –  гомер юлдашы, яраткан хатыны – әниебез Гөлия. Алар бергә тормышның бар авырлыгын hәм шатлыгын иңнәренә тигез салып, 56 ел гомер кичерә. Гаилә учагы – әтиебез йөрәгендә. Биш дистә елдан артык янәшә барган әниебез белән бергә алар безгә мәхәббәтнең сабырлыктан, хөрмәттән, тугрылыктан үрелгән үрнәген күрсәтте. Әниебез – зирәк, сабыр, олы йөрәкле.

Аларның тормышы – безгә үрнәк, якты маяк. Әти безне – ике кызын йөрәгенә салып үстерде, оныклары Нәфисә һәм Назилә өчен – яраткан бабай, оныкчыгыбыз Сафия өчен – могҗизалы әкиятче, әниебез өчен – таяныч, җилкә, сердәш. “Гаилә – өй түгел, ул йөрәккә салынган җылы. Аны еллар гына түгел, ихласлык саклый", – дия ул. Безгә шул җылыны бүләк итте.

Туган җанлы булуы белән һәрберебезгә үрнәк булып тора, туганлык кадерен саклый белә. Авыл җирендә күршеләрсез яшәү кызык түгел. Әтиебез күршеләр белән дус-тату гомер кичерә.

Әтиебезне күргән һәр кеше бер үк сүзне әйтә: "Ничек шулай яшь күренә соң ул?" Чөнки һәрвакыт хәрәкәттә, яңалыкка гел ачык. "Кешене яшь итүче – җанның януы, күздән сүнмәү, күңелнең балкып торуы", – ди ул, һәр иртәне яңадан башлаган кебек.
6 нчы август көнне Әхәт Камалтдин улы Гәрәевкә – 80 яшь. Без –  кызлары Розалия һәм Гүзәлия аның ныклы тормыш юлына, җан җылылыгына, күңел байлыгына баш иеп, әтиебез дип горурланабыз. Бүген зур рәхмәт әйтәбез: әтиебез, синең 80 яшең – ул яшәүнең үрнәге, син безгә ныклыкны, тыйнаклыкны, кешелеклелекне өйрәттең. Яратабыз. Рәхмәт. Горурланабыз.